நள்ளிரவு நேரம். ஊர் அடங்குகிறது. ஊரைச் சுற்றியிருக்கும் காடுகளிலிருந்து பதுங்கிப் பதுங்கி ஒவ்வொன்றாக மெதுவாக வெளியேற ஆரம்பிக்கின்றன, ‘ஹைனா’க்கள் என்று சொல்லப்படும் கழுதைப் புலிகள்.
மிரட்டும் கண்கள், கொடூரமான பற்கள், ஆக்ரோஷமான முகம் என இருந்தாலும், வழக்கமான கழுதைப்புலிகளிடம் இருக்கும் ஒரு வேட்கை, கம்பீரம் இந்த ஹைனாக்களிடத்தில் இல்லை.
காட்டில் வாழ்ந்தாலும், காட்டு வாழ்க்கையின் இயல்புகளை அவை இழந்திருந்தன.
ஆப்பிரிக்காவிலுள்ள எத்தியோப்பியாவின் ஹாரார் நகரத்தின் கிழக்கிலிருந்து ஒரு ஹைனாக் கூட்டம் ஊருக்குள் புகுகிறது. அதேபோல வடக்கிலிருந்தும். கூர்மையான பற்களுக்கிடையிலிருந்து நீளமான நாக்கு தொங்கிக்கொண்டிருக்கிறது.
மஞ்சள் உடையணிந்த அந்த நபர், கையில் ஒரு பாத்திரத்துடன் வருகிறார். அவரைத் தொடர்ந்து, சில வெள்ளையர்கள் பெரும் பரவசத்தோடு வருகிறார்கள்.
அந்த பச்சை மாமிசத்தை அவர் ஹைனாக்களுக்குத் தூக்கி எறிகிறார். வெள்ளையர்கள் பணம் கொடுத்து அதைப் படமெடுத்துக்கொள்கிறார்கள். ஒரு கட்டத்தில், அந்த மஞ்சள் சட்டைக்காரன் மாமிசத்தைத் தன் வாயில் வைத்துக் கடித்தபடியே, ஹைனாக்களிடம் செல்கிறான். அவன் வாயிலிருக்கும் மாமிசத்தைத் தாவிக்குதித்து, கவ்வி இழுத்து உண்கிறது ஹைனா. சுற்றியிருப்பவர்கள் கைதட்டிக் கொக்கரிக்கிறார்கள்.
இந்தச் சம்பவம் சிலருக்கு பயமாக இருக்கலாம், சுவாரஸ்யமாக இருக்கலாம், சிரிப்பாக இருக்கலாம். ஆனால், எல்லாவற்றுக்கும் மேலாக இது ரொம்பவே சிந்திக்கவேண்டிய, வருந்தவேண்டிய விஷயமாகவே இருக்கிறது. காரணம், இது இயற்கையின் விதி மீறல்.
பொதுவாக, ஹைனாக்கள் என்பது பிற மிருகங்களால் வேட்டையாடப்பட்ட உயிரினங்களை உண்ணும் துப்புறவாளர்கள் (Scavengers) என்றே பெரும்பாலும் நம்பப்படுகிறது. ஆனால், ஹைனாக்கள் சிறந்த வேட்டைக்காரர்களும்கூட. தங்கள் உணவில் கிட்டத்தட்ட 75 சதவிகிதம் அவை சுயமாக வேட்டையாடுகின்றன. 60 கி.மீ வேகத்தில் ஓடும் திறன் பெற்றவை.
வேட்டையாடுவதற்கான மிக நுட்பமான வியூகங்களை அமைத்து, வேட்டை மிருகத்தின் ரத்த நாளங்களைக் கடித்துக்கொன்று இரையாக்கும் பழக்கம் கொண்டவை. ஆண்களைவிட, பெண் ஹைனாக்கள் வலிமைபொருந்தியவை. அதன் ஊளைச் சத்தம் 5 கி.மீ தூரம் கேட்கும்.
ஆனால், ஹாரார் பகுதியிலிருக்கும் ஹைனாக்களில் இந்த இயல்புகள் மாறுபட்டிருக்கின்றன. இரைக்காக வேட்டையாடும் நோக்கம் தொலைந்து, இறைச்சிக்காக கையேந்தும் நிலைக்கு அவைகள் தள்ளப்பட்டிருக்கின்றன. ஹாரார் பகுதி காடுகளில் 500 ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக ஹைனாக்கள் வாழ்ந்து வருகின்றன. அவை ஒருபோதும் நகருக்குள் நுழைந்ததில்லை.
இந்த தலைமுறையில் மக்கள் தொகை அதிகரிக்க, நகரம் விரிவடைய, காடுகள் அழிக்கப்பட அவ்வப்போது நகருக்குள் வலம் வர ஆரம்பித்தன ஹைனாக்கள். 1960களில் ஹாரார் நகர விவசாயி ஒருவர் தன் பொருட்களை அவைகள் வேட்டையாடாமல் இருக்க வேண்டும் என்ற நோக்கில், மாமிசத்தைக் கொடுக்க ஆரம்பித்தார். அவரைத் தொடர்ந்து அவரின் பிள்ளைகளும் அதைத் தொடர்ந்தனர். கொஞ்ச காலத்தில் அது ஊர் முழுக்கப் பரவியது. இந்தப் பழக்கம் அடுத்து சில மூட நம்பிக்கைகளுக்கு வித்திட்டது.
வருடத்திற்கொரு முறை கொண்டாடப்படும் “அஷுரா” என்ற பண்டிகை நாளில் ஹைனாக்களுக்கு வெண்ணெய் கலந்து தயாரிக்கப்பட்ட கஞ்சியை படைப்பார்கள் உள்ளூர் மக்கள். ஹைனாக் கூட்டத் தலைவி முதலில் வந்து, பாதியளவிற்கேனும் அதைக் குடித்தால் அந்த வருடம் ஹாரார் மக்களுக்கு செழிப்பாக இருக்கும் என்று நம்புகிறார்கள். மேலும், ஹைனாக்கள் “ஊ…வூ…ப்ப்ப்” என்று ஒலியில் ஊளையிடும். இதில் “ஊ…வூ…” எனும் போது கண்ணுக்குத் தெரியாத பிசாசுகளை அவை கொல்வதாகவும், “ப்ப்ப்…” எனும் ஒலியின் போது அந்த பிசாசுகளை ஹைனாக்கள் தங்கள் வயிற்றுக்குள் கொண்டு போகின்றன எனவும் நம்புகிறார்கள்.
இந்த மூட நம்பிக்கைகள் ஹாராரில் ஒரு பெரும் வணிகத்தையும் ஏற்படுத்தியிருக்கிறது. பல வெளிநாட்டவர் ஹைனாக்களை அருகிலிருந்து போட்டோக்கள் எடுப்பது, அவைகளுக்கு உணவளிப்பது போன்ற விஷயங்களுக்காக ஹாராருக்கு வருகிறார்கள். அவர்களுக்கான தங்கும் விடுதிகள், உணவகங்கள், அவர்களை ஹைனாக்களிடம் அழைத்துச் செல்லும் கைடுகள் என ஹாராரில் ஹைனாவைச் சுற்றிய வணிகம் வளர்ந்துள்ளது.
மண்ணில் ஊறும் புழுவில் தொடங்கி, வானில் பறக்கும் கழுகு வரை அவைகளுக்கேற்ற இயல்புகளை இயற்கை வடிவமைத்திருக்கிறது. அதை மீறும் இடங்களிலெல்லாம் இயற்கையின் இடர்பாடுகள் அதிகரிக்கவே செய்யும். ஹாராரின் ஹைனாக்கள் செய்தியையும், ஹாராரில் கடந்த பதினைந்தாண்டுகளாக நிலவி வரும் கடுமையான தண்ணீர் பஞ்சத்தையும், நகரில் ஏற்பட்டிருக்கும் கடுமையான கூட்ட நெரிசலையும் “கேயாஸ் தியரி” இல்லாமலேயே கூட இணைத்துப் பார்க்க முடியும்.
ஏனோ ஹாராரின் ஹைனாக்களைப் பற்றி எழுதும் போது, நம் ஊட்டி, கொடைக்கானல், ஒகனேக்கல் போன்ற பகுதிகளிலிருக்கும் குரங்குகள் என் ஞாபகத்திற்கு வருகின்றன.
குரங்குகள் மரம் ஏறும், கிளை தாவும், பழம் சாப்பிடும், காட்டிற்குள் இருக்கும் என்பதைச் சொன்னால் இந்த தலைமுறைக் குழந்தைகள் சிரிக்கிறார்கள். குரங்குகள் ரோட்டில் உட்காரும், சிப்ஸ் சாப்பிடும், பெப்ஸி குடிக்கும், பிச்சை எடுக்கும் என்பதை உறுதியாக நம்புகிறார்கள் அவர்கள். அல்லது நம்பவைக்கப்பட்டிருக்கிறார்கள். குரங்குகளும் தங்கள் பழைய வாழ்வை மறந்து தலைமுறைகள் கடந்துவிட்டன…
ஹாரார் ஹைனாக்களின் நிலை, இந்தியக் குரங்குகளின் நிலை, தலைவிரித்தாடும் தண்ணீர் பஞ்சம், தலை உடைக்கும் வெயிலின் தாக்கம் போன்ற நிகழ்வுகளையும், உலக வெப்பமயமாதல், இயற்கைப் பேரிடர்கள் போன்ற அழிவுகளையும் நேர்க்கோட்டில் வைத்துப் பார்க்க முடியும்.
